"رضا خندان" همسر این حقوقدان می گوید:« با آن که همسرم در ابتدای دستگیری در بند 209 اوین در شرایط سفت و سخت امنیتی بود اما طی آن هشت ماه، گاهی امکان تماس با خانواده به او داده می شد. ولی از روزی که به بند عمومی منتقل شده است چنین امکانی از او دریغ می شود و از اردیبهشت سال 1390 تا کنون حتا یک بار هم امکان تماس تلفنی با خانه به او داده نشد. این در حالی است که در بند عمومی شرایط بهتر از بندهای امنیتی است و زندانیان نه تنها با خانواده خود، بلکه با هر کسی که می خواهند می توانند تماس تلفنی داشته باشند.»
"رضا خندان" اشاره دارد به این که برای حل برخی مسائل فرزندان، نیاز هست که بتواند با مادر آنها حداقل تلفنی صحبت کند. او می گوید :« پسرمان "نیما" امسال به دوره آمادگی رفت اما هیچ فرصتی برای این که من و مادرش بتوانیم در این زمینه با هم صحبت کنیم به ما داده نشد.»
خندان، به کم بودن زمان ملاقات کابینی اشاره دارد:« ملاقات کابینی زمانش آنقدر کوتاه است که هرملاقات کننده شاید بیش از یکی – دو دقیقه فرصت نکند با زندانی حرف بزند و در آنجا نمی توان در مورد مسائل زندگی صحبت کرد.»
کمیته بین المللی حقوق بشر ایتالیا که سازمانی غیر دولتی در زمینه حقوق بشر است، نخستین جایزه خود را در سال 2008 به نسرین ستوده اهداءکرد او همچنین نامزد دریافت جایزه "دیمیتروویچ ساخاروف " است.
وی در سال 1389 در دادگاه بدوی به 11 سال حبس تعزیری و 20 سال محرومیت از وکالت و 20 سال ممنوع الخروجی از کشور محکوم شد.( این حکم در دادگاه تجدید نظر به شش سال حبس و ۱۰ سال محرومیت از وکالت تبدیل شد.) او تا کنون چند بار در زندان دست به اعتصاب غذا زد.
همسر "نسرین ستوده" می گوید:« نسرین بخاطر اعتصاب غذاهایی که داشته وهمچنین شرایطی که در زندان دارد به شدت از نظر جسمی ضعیف شده است و بسیاری از زندانیانی که در بهداری زندان و یا در مسیر رفت وآمد به دادسرا با او برخورد می کنند می گویند "ما نسرین را نشناختیم". اخیرا هم خانم فائزه هاشمی دراولین شبی که به بند زنان در زندان اوین منتقل شد از زندانیان جویای حال نسرین شد و از آنها پرسید نسرین ستوده هم با شماست؟ در حالی که نسرین جلوی او نشسته بود!»
"ستوده" در نخستین هفته دستگیری، پدرش را از دست داد اما به او جازه حضور در مراسم تدفین پدرش داده نشد.
همسر این وکیل دادگستری می گوید:« تا به حال حتا یک روزهم به او مرخصی نداده اند. نسرین مادری سالخورده دارد که بیمار است و پرستار از او نگهداری می کند و توانایی راه رفتن ندارد و از دیدن فرزندنش محروم است. در واقع همسرم، با برادر و مادرش ممنوع الملاقات شده است.»
"مهراوه خندان" دختر13 ساله، نسرین ستوده به همراه پدرش ( رضا خندان) در تاریخ 31 خرداد سال جاری، طی حکمی از سوی مراجع قضایی در ایران ممنوع الخروج شد.
به گفته رضا خندان، تا کنون تغییری در این حکم داده نشده است. او می گوید:« دو هفته قبل، از سوی شعبه 28 دادگاه انقلاب با خانه ما تماس گرفتند و پیام گذاشتند که برای رسیدگی به پرونده ممنوع الخروجی به دادگاه مراجعه کنیم اما از آنجایی که احضار تلفنی غیر قانونی است و باید احضاریه کتبی بدهند، ما مراجعه نکردیم اما خانم غنوی که در این پرونده وکیل ماست به دادگاه مراجعه کرد و به او پاسخ ندادند. به این ترتیب پرونده ما همچنان بلاتکلیف مانده است.»
پدر "مهراوه" می گوید:« فرزندانم در محیط مدرسه مشکلی برای برقراری ارتباط با سایر کودکان، همسالان و دوستان خود ندارند و کسی به مادر آنها به دید یک مجرم نگاه نمی کند حتا به دیده احترام به آنها نگاه می کنند و مادرشان را یک قهرمان می دانند.»
"خندان" علاوه بر این که سعی می کند کمبودهای نبود مادر را برای فرزندانش پر کند، هفته ای یک روز از وقتش را در راهروهای دادستانی تهران، سَر می کند تا شاید بتواند موافقت ملاقات حضوری بگیرد. اما سه ماه است که با تقاضاهای او موافقت نمی شود.
همسر نسرین ستوده در خصوص فشارهای مضاعفی که بر آنها اعمال می شود می گوید:« همسرم پنج ماه قبل دو نامه برای بچه ها نوشت، نامه هایی کاملا عادی و معمولی که مسئولان زندان درزمان ملاقات به بچه ها بدهند یا این که از طریق پست برای آنها ارسال کنند، فرستادن نامه بدیهی ترین حقی است که یک زندانی در بدترین حالت هم باید داشته باشد. اما بعد از سه – چهار هفته گفتند که نمی توانند این نامه ها را برای بچه ها بفرستند. مسئولان قضایی و زندان، امکان هیچ گونه امکان مکاتبه ای را به ما نمی دهند.»
فشارمضاعف برای درهم شکستن زندانی
دکترعبدالکریم لاهیجی، نایب رئیس فدراسیون جوامع حقوق بشری و رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران، در خصوص حقوق اولیه یک زندانی می گوید:« مطابق اصول حقوقی و موازین واستانداردهای بین المللی زندانی در مدت سپری کردن دوران محکومیت خود تنها حقی که ندارد آزادی است.»
به گفته وی، زندان فقط محلی است برای این که زندانی در آنجا دوران محکومیت خود را بگذراند وفقط از آزادی محروم است اما ازسایر حقوق انسانی مانند: تغذیه مناسب، داشتن وسایل استرحت، بهداشت، دسترسی به پزشک و دارو، کتاب و امکان ملاقات با خانواده بویژه خانواده نزدیک یعنی همسر، پدر، مادر و فرزندان برخوردار است و نباید او را از این حقوق اولیه محروم کرد.
لاهیجی هچنین می گوید: « بیش از یک قرن از زمان تثبیت این حقوق برای زندانی می گذرد، البته اصولا زندانی سیاسی با توجه به این که انگیزه اش در ارتکاب با جرم با یک مجرم عمومی، متفاوت است باید از امکانات بیشتری برخوردار باشد.اما می بینم که برنسرین ستوده مانند بسیاری از زندانیان سیاسی، مجازات مضاعف وارد می شود.»
نایب رئیس فدراسیون جوامع حقوق بشری، در خصوص حکم ممنوع الخروجی "مهراوه خندان" می گوید:«ایران از امضا کنندگان کنوانسیون حقوق کودک است و بر اساس این کنوانسیون حق احضار یک نوجوان به دادگاه عمومی را ندارد.»
به گفته لاهیجی، نوجوانان تنها در صورتیکه ۱۶ تا ۱۸ سال سن داشته باشند و مرتکب جنایتی مانند قتل شده باشند به دادگاه احضار می شوند که این دادگاه هم باید دادگاه خاص این افراد باشد نه دادگاه عمومی.
او معتقد است، این رفتارها رفتارهای سازگار با موازین حقوق بشر نیست و رفتارهای ضد انسانی است و جمهوری اسلامی بویژه طی 3 سال گذشته از هر وسیله ای برای درهم شکستن و مقاومت زندانیان بهره می گیرد.
لاهیجی می گوید:«این فشارها تنها به نسرین ستوده و خانواده اش ختم نمی شود می بینیم که عبدالفتاح سلطانی، محمد سیف زاده و روزنامه نگارانی هم که در بند هستند با فشارهای مضاعف روبرو شدند، متاسفانه در جمهوری اسلامی هر عمل غیر قانونی و ناسازگار با اصول حقوقی بین المللی، مجاز شمرده می شود و بویژه درباره زندانیان سیاسی- عقیدتی اعمال می شود.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر